Nashville Number System

 

In veel Amerikaanse studio's werkt men met het "Nashville Number System". De basis is de klassieke muziektheorie, maar studiomuzikanten, die snel moeten werken, gebruiken cijfers voor de notatie van een liedje i.pl.v. het notenschrift of akkoord-symbolen.

 

Men gaat uit van de laddereigen akkoorden die heel veel voor composities gebruikt worden omdat ze nu eenmaal makkelijk in het gehoor liggen.

 

Bijv. in geval C:  C, Dm, Em, F, G, Am, Bdim.

In het Nashville Number System noemt men dit simpelweg: 1 2 3 4 5 6 7. (wij benoemen die akkoorden met romeinse cijfers, maar dat wordt doorgaans niet voor de notatie van een liedje gebruikt). Men spreekt af wat de 1 is en de rest volgt daaruit.

​

Daardoor is het geen enkel probleem om een heel liedje te transponeren als het te hoog of te laag is voor de zanger(es). Men spreekt dan alleen de veranderde toonaard af (de 1) en de muziek hoeft dan niet opnieuw uitgeschreven te worden.

​

Uiteraard kunnen de tussenliggende akkoorden en de andere klankkleuren aangeven worden. Ook zijn er tekens voor maten, timing, herhalingen, enz. enz.

 

Het pijltje omhoog Δ wat we kennen van het maj7-akkoord wordt in dit systeem gebruikt. Een duidelijk verschil met onze notatie is dat men een - gebruikt om mineur aan te geven.

 

In andere landen zie je dit systeem ook steeds vaker. Jammer is alleen dat er in de Nederlandse muziektheorie soms een enkel teken van overgenomen wordt, waardoor de toch al niet eenduidige theorie nog onoverzichtelijker wordt.